Petra in de Colombiaanse koffieregio

Op bezoek bij een koffieplantage 

‘Na het ontbijt vertrekken we met onze gids Alejandro en onze chauffeur Guillermo richting Finca La Mina, een kleine boerderij in Caldas, op ca 1,5 uur rijden vanuit ons hotel in de buurt van Pereira. We doorkruisen de stad en rijden verder door een landschap van plantages en groene bergen.

Bij aankomst in de Finca worden we welkom geheten door Gabriel, zijn vrouw Lilia, hun twee dochters en een klein hondje. Het gezin woont in een keurrijke woning met uitzicht over de vallei waar ook hun plantage is gelegen. De koffiebonen worden hier op zeer authentieke en kleinschalige wijze geproduceerd. We krijgen een korte introductie van Gabriel die ons vervolgens direct meeneemt om zelf de bonen te plukken. 

De handen uit de mouwen

Als echte ervaren koffieplukkers, met een doek om onze nek, hoed op ons hoofd tegen de zon en een mand om onze middel geknoopt gaan we aan de slag. Gabriel laat ons zien wat de juiste kleur is zodat we weten welke bonen we mogen plukken. We proeven een koffieboon, waarbij we voor het eerst stilstaan bij het feit dat er een zoete laag over de boon zit, bijna honingachtig. De takken groeien naar elkaar toe en reiken over ons heen. Het lijkt wel alsof we weer in de Amazone zijn, waar we net vandaan komen. Na enkele minuten zijn we al gedesoriënteerd. Gelukkig kent Gabriel hier de weg. 

Onder een mangoboom genieten we van een vers stuk fruit, rechtstreeks van de boom. De mango is zo zoet dat we hem met schil en al kunnen opeten. Gabriel laat ons zien hoe hij de planten kweekt, van boon tot plant. We mogen zelfs onze eigen koffieboom planten die we tot Paul en Petra dopen. We schrijven de namen op een bordje bij de plantjes en vanaf nu worden we maandelijks op de hoogte gehouden van de groei. 

Van bes tot koffieboon

Tijd om te zien hoeveel koffie we hebben geplukt. Niet al te veel helaas, we zijn nog geen professionele plukkers. Onze koffiebonen worden gewogen en vervolgens wordt er berekend hoeveel het waard is. Met een bakje water kijken we welke bonen goed zijn voor de beste koffie. De bessen die drijven zijn van een mindere kwaliteit. Hierna wordt de boon machinaal van de vrucht ontdaan en worden de bonen gefermenteerd in water waarna ze enkele dagen worden gedroogd. Wanneer de koffieboon een vochtigheidsgraad van 10-12% heeft wordt het schilletje van de boon verwijderd. Dan wordt de boon gebrand tot de koffieboon die we in de supermarkt kennen. Hier worden de bonen gebrand op een met hout gestookt fornuis. We ruiken twee verschillende koffiebonen. Een die ongeveer 30 minuten heeft gebrand, waarbij de zoete en zure geuren nog goed te herkennen zijn en een die circa 35 min heeft gebrand, waarbij de kleur donkerder is en de geur sterker maar minder verfijnd is. We malen de koffieboon tot poeder en met een kleine cafetière maken we twee espresso’s. Dit kopje koffie smaakt heel anders nu het verhaal erachter hebben mogen horen en ervaren.

Terwijl Gabriel ons meer heeft geleerd over koffie heeft Lilia ondertussen een heerlijke lunch voor ons bereid. Op het terras met uitzicht op de vallei eten we een typisch Colombiaanse lunch. Bruine bonen, rijst, avocado, varkensvlees, worst, salade en weegbree, heerlijk. Na de lunch is het tijd om afscheid te nemen. Als herinnering nemen we koffiebonen mee, zodat we thuis kunnen terugdenken aan deze bijzondere dag. Na een knuffel stappen we in de auto en zwaaien we het gezin uit tot we ze niet meer kunnen zien.